Architektury jako metastruktury ludzkości i morficzne strategie ekspozycji

Opierając się na założeniu, że architektura jest jedną z najważniejszych form współczesnej międzyludzkiej oraz interdyscyplinarnej komunikacji, wystawa skoncentrowała się na zaprezentowaniu wielowarstwowej struktury, której podstawą jest konfrontacja sztuk wizualnych i architektury z nauką (biologia), filozofią (etyka) i praktyką życia codziennego (funkcjonalność). Tytułowe Metamorfozy to przede wszystkim refleksja na temat tożsamościowych przemian spowodowanych kulturowymi, społecznymi oraz cywilizacyjnymi przeobrażeniami (w globalnym kontekście). Koncepcja wystawy łączy odwołania do przeszłości i tradycji, a jednocześnie dotyczy przyszłości i jej habitatu. Znajdująca wyraz w szczególnym kontekście przestrzennym myśl architektoniczna konfrontowana jest ze spojrzeniem z zewnątrz, zarówno w konceptualnym, jak i praktycznym ujęciu; artystyczna i architektoniczna wizja (teoria i wyobraźnia) zestawiona jest z dynamiką wyjątkowej architektonicznej realizacji (praktyka i rzeczywistość). Tak interpretowana architektura (czy raczej: architektury) postrzegana jest jako konglomerat metastruktur ludzkiej działalności i morficznych strategii ekspozycji.
Na wystawie w Pawilonie Polskim znalazły się dwie instalacje architektoniczno-artystyczne, dwie prezentacje architektonicznych projektów oraz dwie interwencje o charakterze konceptualno-architektonicznym.