Nicolas Grospierre, Kobas Laksa „Rondo 1” (budynek biurowy, Warszawa. Autorzy: Skidmore, Owings & Merrill, Azo, Epstein) Pobierz
Hotel Polonia. The Afterlife of Buildings
Zdobywca Złotego Lwa za najlepszą ekspozycję narodową
„Podejrzewany, przeczuwamy i domyślamy się, co trzeba uczynić. Nie znamy jednak kształtu ani formy, jaką przyjmie to, co ostatecznie nadejdzie. możemy być jednak pewni, że nie będzie to kształt znajomy. Będzie inny niż wszystko, do czego zdążyliśmy przywyknąć”.Zygmunt Bauman Płynne życie (2005)
Idea
Rzadko myślimy o współcześnie wznoszonych budynkach w oderwaniu od przypisanej im funkcji i rangi. a przecież w ostatecznym rozrachunku trwałe może być tylko to, co podatne na zmiany. Rzymski Panteon przetrwał dzięki temu, że stał się kościołem, londyńska elektrownia Bankside — galerią Tate Modern. A czy oglądając nowe budowle, zastanawiamy się nad ich elastycznością, potencjałem, adaptacyjnością do zmiany? Umiejętność prognozowania i kwestionowania nabiera większego znaczenia. Świat pędzi bowiem coraz szybciej, a większość dziedzin nauki, sztuki czy technologii dąży ku mobilności, elastyczności, miniaturyzacji lub wręcz wirtualizacji, czyli de facto dematerializacji. Tylko to, co samo jest płynne, wieloznaczne, nieprzerwanie odradza się i redefiniuje, ma szansę przetrwać w „płynnej rzeczywistości”.
Istnienie może być tylko dynamiczne.
Na tym tle architektura, skrępowana technologią, długotrwałymi procesami inwestycyjnymi, przerostem ego architektów i inwestorów, mentalnymi nawykami, które wciąż każą żądać od niej trwałości, jest coraz bardziej ociężała. Rości sobie pretensje do wieczności, zapominając o doświadczeniach przeszłości i równocześnie zamykając oczy na przyszłość. To groteskowa poza w czasach błyskawicznych przepływów informacji i kapitału, które mogą w jednej chwili zachwiać światowym porządkiem. Czas podjąć próbę zobaczenia przyszłości architektury poza budynkami, jakie znamy — beyond building. Spróbujmy sobie wyobrazić, że budynek jest tylko opakowaniem, które niekoniecznie musi korespondować z zawartością, jak puszka po kawie, w której trzymamy drobiazgi, czy karton po butach wiodący drugie, może nawet ciekawsze, życie jako pudło na zdjęcia. Intencją projektu jest pobudzenie dyskusji nad trwałością i nietrwałością architektury; ukazanie budynków jako dekoracji do możliwych scenariuszy społecznych, politycznych, gospodarczych; zakwestionowanie pretensji do trwałości, które architektura wciąż rozpaczliwie sobie rości; spuszczenie powietrza z budowli udających trwałe. Architecture beyond building zaczyna się w momencie oddania budynku do użytku. odtąd architekturą jest także to, co robią z budynkiem ludzie i czas.
Koncepcja
1. Wystawa– Budynków życie po życiu
Wybraliśmy 6 budynków zrealizowanych w Polsce w ostatnich latach — znanych, lubianych, prestiżowych, zaprojektowanych przez słynnych (globalnie lub lokalnie) architektów.Pytamy, co się stanie z dzisiejszymi ikonami, gdy zaniknie ich funkcja, gdy diametralnie zmienią się stosunki społeczne czy ekonomiczne. Zaprezentowane zostaną „przed” i „po” wielkiej zmianie. Przed — na hieratycznych, uroczystych, nastrojowych zdjęciach Nicolasa Grospierre’a. Po — w hipotetycznej przyszłości, na surrealistycznych fotomontażach Kobasa Laksy.
Zadajemy niewygodne pytania: co stanie się z Biblioteką Uniwersytetu Warszawskiego, gdy książki zostaną zdigitalizowane? Co począć z dwustumetrowym wieżowcem lub biurowcem Metropolitan Normana Fostera, gdy nastąpi załamanie na spekulacyjnym rynku nieruchomości albo zmieni się model pracy biurowej? Co z terminalem lotniczym, gdy pod wpływem wzrostu cen ropy latanie znów stanie się luksusem? Co stanie się z sanktuarium w Licheniu, gdy nawet Polacy przestaną chodzić do kościoła? Jak poradzimy sobie z pochówkiem, gdy zabraknie miejsc na cmentarze? Tworzymy przewrotną antytezę schematu wystaw promocyjnych (nie tylko architektonicznych), które często są bezkrytyczną wyliczanką najważniejszych osiągnięć kraju/miasta/architekta. Kto wie, może dopiero zakwestionowane budynki staną się naprawdę interesujące?
2. Ingerencja w przestrzeń pawilonu: Pawilon Polonia = Hotel Polonia
Swoją funkcję zmienią nie tylko budynki pokazane na fotomontażach, ale i wenecki pawilon, w którym odbędzie się wystawa. Pawilon z napisem Polonia na fasadzie, na czas biennale rozszerzy swoją działalność, stając się Hotelem Polonia. Weźmiemy w nawias jego oficjalną architekturę, wskazując możliwość wykorzystywania go w sposób bardziej odpowiedzialny ekologicznie i społecznie. Dziś, podobnie jak inne obiekty na terenie Giardini di Castello, jest wykorzystywany tylko przez kilka miesięcy w roku. Dzieje się to w mieście cierpiącym od zawsze na dramatyczny deficyt przestrzeni, a współcześnie na deficyt miejsc noclegowych. Hotel Polonia mógłby zaistnieć jako miejsce, do
którego trafiają szukający noclegu podróżni. w ten sposób w projekt włączeni zostaliby także przypadkowi turyści, jeśli tylko zaakceptują konieczność opuszczenia łóżka w godzinach otwarcia wystawy oraz niedogodności związane z ubogą infrastrukturą. Hotel stanie się przedłużeniem wystawy.
- ROK2008
- KATEGORIA Biennale Architektury
- EDYCJA11
- CZAS TRWANIA14.09 – 23.11
- KOMISARZAgnieszka Morawińska
- KURATORGrzegorz Piątek, Jarosław Trybuś
Złoty Lew za Najlepszy Pawilon Narodowy
Jury 11. Międzynarodowej Wystawy Architektury w składzie:
Jeffreya Kipnis
Paola Antonelli
Max Hollein
Farshid Moussavi
Luigi Puglisi
postanowiło przyznać następujące nagrody uczestnikom 11-ej edycji:
Leone d’Oro za Najlepszy Pawilon Narodowy dla Pawilonu Polskiego i projektu „Hotel Polonia the Afterlife of Buildings”
Uzasadnienie:
W polskim pawilonie jury szczególnie doceniło kombinację bystrości umysłu (humoru),technologii i inteligencji, które podnoszą kwestię cyklu życia budynków wewnątrz współczesnych miast, szczególnie w krajach gorzej rozwiniętych ekonomicznie.Oscylując między sztuka a manifestem architektury, pawilon w wieloraki sposób zainspirował wyobraźnię jury. W odpowiedzi na trudne wyzwanie tej edycji biennale twórcy polskiego pawilonu dali jednocześnie wyraz głębokiej wrażliwości na problemy własnego narodu.
Autorzy wystawy
Kuratorzy:
Jarosław Trybuś (1976), historyk sztuki, krytyk architektury, absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, specjalista od architektury niezrealizowanej (autorskie cykle wykładów, audycje telewizyjne, w przygotowaniu praca doktorska Warszawa niezaistniała oraz wystawa o niezaistniałej polskiej architekturze sakralnej). współpracownik magazynów architektonicznych („Achitektura & Biznes”) i kulturalnych oraz Instytutu Stefana
Starzyńskiego. współautor m.in. Przewodnika po warszawskich blokowiskach (w druku); Od Zamku do Browaru. O architekturze Poznania ostatnich stu lat; Notes from Warsaw (alternatywny przewodnik po Warszawie, 2007).
Grzegorz Piątek (1980), krytyk architektury, absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, od 2005 — członek redakcji miesięcznika „Architektura-murator”, autor ponad 100 artykułów o architekturze, designie i mieście. Współautor Wallpaper City Guide. Warsaw (2008); Notes from Warsaw (2007). Koordynator części architektonicznej polskiego sezonu kulturalnego w Wielkiej Brytanii (Polish Season, 2009–2010)
Artyści:
Nicolas Grospierre (1975), fotograf architektury i przestrzeni, z wykształcenia socjolog (London School of Economics, Institut d’Etudes Politiques de Paris). Miłośnik estetyki późnego modernizmu i brutalizmu, której poświęcił cykle zdjęć Bloki, Kolorobloki, Hydroklinika, Litewskie przystanki autobusowe. Eksponuje porządek, modularność, regularność, nie ukrywając przy tym śladów życia i zużycia budynków. Autor zdjęć do Wallpaper City Guide. Warsaw (2008); Warszawa w poszukiwaniu centrum (2005); Mutation. Une Ambassade à Varsovie (2005); Varsovie en Mouvement (2004). W drugiej połowie 2008 roku planuje pobyt rezydencjalny w galerii Location One w Nowym Jorku.
Kobas Laksa (1971), znany również pod pseudonimem kbx — fotograf, grafik, artysta wideo, od roku 2003 zajmuje się fotografią manipulowaną i fotomontażem, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Pierwsza seria prac Projekt miejski: Warszawa (2003–2005) przedstawiała wizję przyszłości lub fantasmagorycznej teraźniejszości, sklejoną z istniejących elementów architektury i miejskiego pejzażu. W 2006 roku stworzył cykl wielkoformatowych fotomontaży
Rauchdelikt, składający się z autorskich interpretacji obrazów niemieckiego malarza Neo Raucha.
